گروه دارویی
پیشینه دارو
کاپتوپریل با مهار آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین، از تبدیل آنژیوتانسینI به آنژیوتانسینII جلوگیری می‌کند. آنژیوتانسین II یک میانجی پرقدرت است که موجب تنگ شدن رگ های خونی و احتباس سدیم و آب در بدن می‌شود.
موارد مصرف
کاپتوپریل برای کنترل زیادی خفیف تا متوسط فشار خون به تنهایی یا همراه یک داروی مدر تیازیدی وهمچنین در درمان زیادی شدید فشار خون که به سایر تدابیر درمانی پاسخ نمی‌دهند مصرف می‌شود. کاپتوپریل به عنوان داروی کمکی در نارسایی قلب، پس از سکته قلبی و در آسیب کلیوی در بیماران مبتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین مصرف می‌شود. کاپتوپریل پس از انفارکتوس میوکارد در بیماران مبتلا به اختلال در عملکرد بطن چپ و همچنین در درمان نفروپاتی دیابتیک نیز مصرف می‌شود.
عوارض دارو
کاهش زیاد فشارخون، سرگیجه، سرفه خشک، هایپرکالمی، ناتوانی جنسی، شب ادراری، تکرر ادرار، از دست دادن قدرت چشایی، تهوع، استفراغ،اسهال، خشکی دهان و بی‌خوابی از عوارض جانبی مصرف این دارو است.
هشدار دارویی
– در موارد زیر این دارو باید با احتیاط فراوان مصرف شود: سابقه آنژیوادم، زیادی پتاسیم خون، تنگی شریان کلیه، پیوند کلیه و عیب کار کلیه.
-در بیمارانی که تحت رژیم غذایی شدیداً کم نمک قرار داشته یا دیالیز می‌شوند، کاهش ناگهانی در میزان آنژیوتانسین ll به علت مصرف دارو های مهار کننده ACE ، ممکن است سبب کاهش ناگهانی و شدید فشار خون شود. علاوه بر این خطر نارسایی کلیه ناشی از مصرف دارو های مهار کننده ACE در بیمارانی که سدیم و حجم خون آن ها کاهش یافته یا در بیمارانی که مبتلا به نارسایی احتقانی قلب هستند، افزایش می‌یابد.
-مصرف این دارو حتی در صورت احساس بهبودی باید ادامه یابد.
-در صورت فراموش شدن یک نوبت مصرف دارو، به محض به یاد آوردن، آن نوبت باید مصرف شود، مگر این که تقریباً زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده باشد. در این صورت از دو برابر کردن مقدار مصرف دارو باید خودداری شود.
تداخلات دارویی
آنتی اسید ها تاثیر دارو را کاهش می دهند. مهار کننده های ACE ممکن غلظت سرمی دیگوکسین را ۱۵ تا ۳۰ % افزایش دهند. NSAIDs تاثیر ضد فشار خون کاپتوپریلارا کاهش می دهد و ممکن است عوارض آن بر کلیه را افزایش دهد.
اشکال دارویی
Tab : 25 , 5 mg
