گروه دارویی
پیشینه دارو
مکسیلتین – Mexiletine از لحاظ ساختمانی شبیه لیدوکائین است و اثرات همودینامیک و الکتروفیزیولوژیک مشابه آن دارد؛ یک ضد آریتمی گروه IB است و اتوماتیسیته را فرونشانده و دوره تحریک‌ناپذیری مؤثر و پتانسیل عمل رشته های هیس ـ پورکنژ را کوتاه کرده و دپولاریزه شدن خود به خود بطنی را طی دیاستول فرو می‌نشاند. در سطح درمانی سرمی بر بافت هدایتی دهلیز یا هدایت AV اثر نمی‌گذارد.
برخلاف کینیدین و پروکائین آمید، مکسی لتین با مقادیر معمول، همودینامیک را به میزان قابل ملاحظه‌ای تغییر نمی‌دهد. اثرات آن بر سیستم هدایتی، مکانیسم های جریان ورودی مجدد (reentry) را مهار کرده و آریتمی های بطنی را متوقف می‌کند. این دارو اثر اینوتروپیک منفی قابل ملاحظه‌ای ندارد.
موارد مصرف
مگزیلتین بر نحوه ضربان قلب تاثیر میگذارد. این دارو برای درمان بی نظمی های جدی ضربان قلب مورد استفاده قرار میگیرد.
عوارض دارو
تشدید آریتمی قلبی، سرگیجه، آتاکسی، عصبانیت، عدم تعادل در راه رفتن، ناراحتی گوارشی، تهوع، استفراغ، لرزش، تپش، درد قفسه سینه، آنژین صدری، انقباضات زودرس بطنی، بی خوابی، کرختی، افسردگی، خواب رفتگی اندام، گیجی، سردرد، راش پوستی، یبوست، اسهال، خشکی دهان، درد شکمی، ضعف، درد مفاصل، وزوز گوش از عوارض جانبی این دارو می باشد.
هشدار دارویی
-در صورت امکان، دارو با غذا مصرف شود.
-به دلیل اثرات آریتمی زا، دارو به طور کلی برای آریتمی‌های بی‌خطر توصیه نمی‌شود.
-در صورت تغییر دارو از لیدوکائین به مکسیلتین، به هنگام تجویز اولین مقدار مکسی لتین باید انفوزیون متوقف شود، با این وجود، تا کنترل مطلوب آریتمی خط انفوزیون باید باز باشد.
-بیمارانی که به رژیم درمانی هر هشت ساعت پاسخ نمی‌دهند، ممکن است به رژیم درمانی هر شش ساعت پاسخ دهند.
– بسیاری از بیمارانی را که به رژیم درمانی ۳۰۰ میلی‌گرم یا کمتر در هر ۸ ساعت به‌خوبی پاسخ می‌دهند، می‌توان روی رژیم درمانی هر ۱۲ ساعت گذاشت (همان مقدار مصرف در دو مقدار منقسم). این امر به همکاری بیمار می‌افزاید.
-رعشه (معمولاً رعشه خفیف دست) در بیمارانی شایع است که مقادیر زیاد مگزیلتین مصرف می‌کنند.
-در صورت تغییر دارو از یک آنتی آریتمی دیگر خوراکی کلاس I، مکسی لتین با دوز ۲۰۰ میلی‌گرم ۶ تا ۱۲ ساعت پس از آخرین دوز کینیدین، ۳ تا ۶ ساعت پس از آخرین دوز پروکائینامید، ۶ تا ۱۲ ساعت پس از آخرین دوز دیسوپیرامید و ۸ تا ۱۲ ساعت پس از آخرین دوز توکائیناید شروع می‌شود.
تداخلات دارویی
مصرف همزمان با داروهای تغییر دهنده زمان تخلیه معده (مانند داروهای مخدر، ضد اسیدهای حاوی آلومینیم یا هیدروکسید منیزیم، و آتروپین) ممکن است جذب مگزیلتین را به تأخیر اندازد. دوز داروها از یکدیگر جدا شوند.
استفاده همزمان با متوکلوپرامید ممکن است جذب متوکلوپرامید را افزایش دهد.
مصرف همزمان با داروهای تغییر دهنده عملکرد آنزیم کبدی (مانند ریفامپین، فنوباربیتال، و فنی‌توئین) ممکن است متابولیسم کبدی مگزیلتین را برانگیخته و سبب کاهش غلظت سرمی دارو شوند.
مصرف همزمان با سایمتیدین ممکن است متابولیسم مگزیلتین را کاهش یا افزایش داده و به تغییر غلظت سرمی آن منجر شود.
استفاده همزمان با دارو هایی که ادرار را اسیدی می‌کنند (مانند کلرور آمونیم) دفع مگزیلتین را افزایش می‌دهد.
مصرف همزمان با دارو هایی که PH ادرار را افزایش می‌دهند(مانند مقدار زیاد ضد اسید ها، مهار کننده های کربنیک انیدراز، و بیکربنات سدیم).دفع مگزیلتین را کاهش می‌دهد.
در صورت مصرف همزمان با تئوفیلین، مگزیلتین ممکن است غلظت سرمی تئوفیلین را افزایش دهد.
تداخل دارو ـ غذا: مصرف همزمان با کافئین ممکن است متابولیسم کافئین را تا ۵۰% کاهش دهد. بیمار باید از مصرف زیاد کافئین خودداری کند.
تداخل دارو ـ روش زندگی: مصرف همزمان با سیگار ممکن است کارایی مگزیلتین را کاهش دهد. از مصرف سیگار خودداری شود.
اشکال دارویی
Cap : 100 mg
