گروه دارویی
پیشینه دارو
فلودروکورتیزون استات با اثر بر توبول های دیستال کلیه سبب جذب سدیم شده و از سوی دیگر دفع پتاسیم و یون هیدروژن را افزایش می دهد. در دوزهای پایین سبب احتباس سدیم و افزایش دفع پتاسیم از ادرار می شود که در نتیجه موجب افزایش فشار خون می گردد.
در دوز های بالا ترشح درون ریز آدرنال، فعالیت تیموس، ترشح کورتیکوتروپین هیپوفیزی را مهار کرده و سبب افزایش ذخیره سازی گلیکوژن در کبد و در صورت مصرف کافی پروتئین سبب تعادل منفی نیتروژن می شود.
موارد مصرف
این دارو یک میزالوکورتیکوئید است که در درمان نارسایی غده فوق کلیه مصرف می شود.
عوارض دارو
گُرگرفتگی، تعریق، سردرد، افزایش فشارخون، کلاپس عروقی، ترومبوفلبیت، آمبولی، تاکیکاردی، شکستگی استخوان ها، استئوپروز و ضعف از عوارض جانبی این دارو می باشد.
هشدار دارویی
منع مصرف در موارد زیر وجود دارد:
– عفونت قارچی سیستمیک، حساسیت، دریافت واکسن زنده یا زنده ی ضعیف شده.
احتیاط مصرف در بیمارانی با شرایط زیر وجود دارد:
– دیابت ملیتوس، هایپرتنشن، هایپوتیروئیدیسم، اختلال الکترولیتی، عفونت، هرپس چشمی، میاستنی گراویس، زخم معده، سوریازیس، اختلال کلیوی، اختلالات ترومبوآمبولی و میوپاتی.
– در زمان مصرف این دارو احتمال تعویق درمان زخم وجود دارد.
– بیمارانی که کورتیکواستروئید دریافت می کنند باید ازافراد دچار آبله مرغان یا سرخک و یا افرادی که واکسن دریافت کرده اند دوری کنند.
– با مصرف این دارو ممکن است سل نهفته مجددا فعال گردد.
تداخلات دارویی
استفاده همزمان فلودروکورتیزون استات با باربیتورات ها، فنی توئین یا ریفامپین به دلیل افزایش متابولیسم کبدی سبب کاهش اثر کورتیکواستروییدی می گردد.
فلودروکورتیزون می تواند هایپوکالمی ناشی از درمان با دیورتیک ها، آمفوتریسین B، کاربنی سیلین و پیپراسیلین را تشدید کند.
همچنین می تواند متابولیسم ایزونیازید و سالیسیلات ها را افزایش دهد.
اشکال دارویی
Tab : 0.1 mg
