گروه دارویی
پیشینه دارو
آپومورفین – Apomorphine محرک قوی گیرنده های دوپامینی D2 است که اثرات بالینی و فارماکولوژیک آن شبیه لوودوپا می باشد، ولی اثرش سریعتر ایجاد می شود. بهبودی علائم پارکینسون با استفاده از آپومرفین، پاسخ دهی مثبت بیمار به لوودوپارا نشان می دهد، آپومرفین همچنین با تحریک در chemoreceptor tigger zone مغز در حدود چند دقیقه می تواند باعث استفراغ شود.
موارد مصرف
آپومورفین – Apomorphine داروی کمک تشخیصی در بیماران پارکینسون است. آپومورفین با تحریک سیستم گیرنده های شیمیایی در مرکز استفراغ مغز موجب بروز استفراغ می شود و هم چنین مرکز کنترل کننده ی تنفس و ترشح بزاق را در بصل النخاع سرکوب می کند . غلظت هورمون رشد را در پلاسما افزایش می دهد.
عوارض دارو
تهوع و استفراغ، تضعیف دستگاه عصبی مرکزی، خواب آلودگی، کاهش فشار خون وضعیتی، افزایش ترشح بزاق و عرق از عوارض جانبی این دارو هستند.
هشدار دارویی
-این دارو باعث تهوع و استفراغ می شود، لذا در بیمارانی که مستعد به تهوع و استفراغ می باشند یا استفراغ برای آنها خطرناک محسوب می شود، آپومرفین باید با احتیاط مصرف شود.
-در موارد زیر با احتیاط تجویز شود، بیماری های ریوی، قلبی- عروقی و غدد درون ریز، بیماران سالمند و ناتوان، سابقه کاهش فشار خون وضعیتی (در ابتدای مصرف دارو باید مراقبت های ویژه مدنظر باشد).
-ارزیابی دوره ای عملکرد کبد، کلیه ، قلب و عروق و سیستم خون ساز ضروری است.
-در موقع تجویز این دارو به همراه لوودوپا ابتدا و سپس هر شش ماه یکبار بروز کم خونی همولیتیک بررسی شود.
-مصرف آن در افراد زیر ۱۸ سال توصیه نمی شود.
-در طول درمان با آپومرفین بیمار باید تحت نظر متخصص و در بیمارستان باشد.
-در تزریقات مکرر، محل تزریق عوض شود.
تداخلات دارویی
مصرف همزمان آپومورفین با داروهای کاهنده فشار خون و هم چنین مصرف الکل می تواند موجب تشدید اثر کاهنده فشار خون این دارو باشد . آثار آپومورفین به عنوان یک دارو تهوع آور در مصرف همزمان با دارو هایی که مرکز تهوع و استفراغ را تضعیف می کنند کاهش می یابد و در عوض ممکن است آثار تضعیف کنندگی مرکزی آن ها را افزایش دهد .
اشکال دارویی
Inj: 10mg/ml
