گروه دارویی
پیشینه دارو
آمیودارون – Amiodarone با اثر مستقیم بر بافت ها، بدون تأثیر بارز بر پتانسیل غشاء، طول مدت پتانسیل عمل و دوره تحریک ناپذیری را در تمام بافت های قلب طولانی می‌کند. همچنین در بیماران مبتلا به سندرم W-P-W تحریک پذیری بافت مسیر فرعی را طولانی کرده و سرعت هدایت را در این بافت ها کند می‌کند.
موارد مصرف
آمیودارون – Amiodarone از راه خوراکی فقط در درمان تا کی کاردی بطنی گهگیر و غیر پایدار از نظر همودینامیکی و فیبریلاسیون بطنی گهگیر زمانی که سایر دارو ها مؤثر نمی‌باشند، مصرف می‌شود. این دارو از راه تزریقی جهت تخفیف و پیشگیری از آریتمی فوق بطنی گهگیر که به سایر دارو ها پاسخ نمی‌دهد، به ویژه هنگامی که همراه سندرم ولف پارکینسون-وایت (W-P-W) باشد، از جمله فیبریلاسیون دهلیزی، فلوتر دهلیزی، تاکی کاردی دهلیزی نابجا و تاکی کاردی فوق بطنی مصرف می‌شود.
عوارض دارو
همه داروها ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند. اما بسیاری از مصرف کنندگان نیز هیچ نوع عارضه‌ای بروز نمی‌دهند. یک سری از عوارض نیز بعد از گذشت مدت کوتاهی از مصرف دارو، از بین می‌روند. در صورت بروز عوارض با مصرف داروی آمیودارون با پزشک مشورت نمایید.
-عوارض جانبی رایج این دارو عبارتند از:
از دست دادن اشتها
تهوع
استفراغ
یبوست
-در صورت بروز هریک از این عوارض حتی تا چند ماه پس از قطع مصرف این دارو، فوراً با پزشک تماس بگیرید:
خس خس سینه
سرفه
درد قفسه سینه
سرفه همراه با مخاط خونی
تب
الگوی ضربان قلب نامنظم جدید یا بدتر شده (ضربان قلب تند، آهسته یا تپنده)
احساس سبکی سر مانند حالتی که ممکن است بیهوش شوید
تاری دید
دیدن هاله در اطراف نور ها (چشمان شما ممکن است به نور حساس‌تر باشد)
در صورت بروز علائم واکنش های آلرژیک مانند تنگی نفس، سرگیجه شدید، خارش، بثورات پوستی، ورم (به ویژه صورت، زبان یا گلو) به اورژانس مراجعه نمایید.
هشدار دارویی
-آزمون عملکرد کبد و تیروئید در درمان طولانی مدت ضروری است. آمیودارون می‌تواند سبب بروز اختلال در عملکرد تیروئید شود. بنابراین در طول مصرف آن، هر سه هورمون تیروکسین، تری‌یدوتیرونین و هورمون محرک تیروتروپین باید اندازه‌گیری شوند.
-در صورت بروز تنگی نفس یا پیشرفت آن و همچنین بروز سرفه در بیمارانی که آمیودارون مصرف می‌کنند، احتمال وجود پنومونی باید در نظر گرفته شود.
-در موارد زیر باید با احتیاط فراوان مصرف شود:
نارسایی احتقانی قلب، عیب کار کلیه، بیماران سالخورده، برادی کاردی شدید و اختلالات هدایتی قلب، ( به ویژه مصرف مقادیر زیاد) و پورفیری.
-به علت کند بودن شروع اثر دارو، مشکل بودن تنظیم مقدار مصرف و احتمال بروز جانبی شدید، درمان با این دارو باید در بیمارستان شروع شود و بیمار حداقل طی دوره مصرف مقدار حمله‌ای دارو در بیمارستان بستری باشد. مقدار مصرف دارو برای هر بیمار باید جداگانه و بر اساس نیاز های بیمار، پاسخ بالینی، وجود یا شدت مسمویت و در بعضی حالات بر اساس غلظت پلاسمایی آمیودارون تنظیم شود.
-در طول درمان با این دارو، تعیین غلظت سرمی SGPT ، SGOT ، آلکالین فسفاتاز و ثبت نوار قبلی ضروری است.
-دوره درمان باید کامل شود. مصرف دارو حتی در صورت احساس بهبودی باید طبق دستور پزشک ادامه یابد.
-طی درمان با دارو و چند ماه پس از قطع مصرف آن، از تابش مستقیم خورشید به پوست باید جلوگیری شود.
-در صورت بروز مسمومیت عصبی، حساسست به نور، تهوع، استفراغ و التهاب اپی دیدیم، کاهش مقدار مصرف و در بعضی موارد، قطع مصرف دارو توصیه می‌شود.
تداخلات دارویی
تداخلات دارویی ممکن است عملکرد و تأثیر دارو ها را تغییر دهد یا باعث افزایش ریسک بروز عوارض جانبی آن ها شود. بنابراین برای مصرف این دارو، لیست تمام دارو هایی که مصرف می‌کنید اعم از دارو های تجویزی و غیرتجویزی (گیاهی، مکمل و …) را با پزشکتان در میان بگذارید. چنانچه در طول درمان با داروی آمیودارون، باید دارویی را مصرف کنید، پزشکتان را در جریان مصرف این دارو قرار داده یا با داروساز مشورت نمایید.
از جمله دارو هایی که با آمیودارون، تداخل دارند، عبارتند از:
برخی دارو های درمان هپاتیت C (مانند لدیپاسویر، سوفوسبوویر)
مهار کننده های پروتئاز (مانند فوسامپرناویر، ایندیناویر)
آنتی بیوتیک های ماکرولید (مانند اریترومایسین)
ضد قارچ های آزولی (مانند ایتراکونازول)
ریفامایسین ها (مانند ریفامپین)
مسدود کننده های بتا (مانند پروپرانولول)
مسدود کننده های کانال کلسیم (مانند دیلتیازم، وراپامیل)
برخی از دارو های “استاتین” (مانند آتورواستاتین، لواستاتین)
فینگولیمود
پرپافنون
دوفتیلید
پیموزاید
پروکائین آمید
کینیدین
سوتالول
سایمتیدین
کوبیسیستات
مخمر سنت جان
سیکلوسپورین
کلوپیدوگرل
دیگوکسین
فنی توئین
ترازودون
وارفارین
اشکال دارویی
Inj: 50mg/ml Tab : 200mg
