تعریف بیماری
آرتریت روماتوئید نوعی اختلال التهابی مزمن است که اثر آن می تواند فراتر از مفاصل شما باشد. در بعضی از افراد، این بیماری می تواند به طیف گسترده ای از سیستم های بدن از جمله پوست، چشم ها، ریه ها، قلب و عروق آسیب برساند.
برای تشخیص بهتر این بیماری به یک متخصص روماتولوژ خوب مراجعه کنید.
آرتریت روماتوئید یک اختلال خود ایمنی است که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های بدن شما حمله می کند.
برخلاف ساییدگی مفاصل در استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید روی لایه پوشاننده مفاصل شما تأثیر می گذارد و باعث التهاب دردناک می شود که در نهایت می تواند منجر به فرسایش استخوان و تغییر شکل مفصل شود.
التهاب مرتبط با آرتریت روماتوئید همان چیزی است که می تواند به سایر قسمت های بدن نیز آسیب برساند. در حالی که انواع جدیدی از داروها به طور چشمگیری گزینه های درمانی را افزایش داده-اند، آرتریت روماتوئید شدید هنوز هم می تواند باعث ناتوانی جسمی شود.
علائم بیماری
- مفاصل حساس،گرم و متورم
- خشکی مفصل که معمولاً در صبح و بعد از عدم تحرک بدتر است
- خستگی ، تب و از دست دادن اشتها
آرتریت روماتوئید در مراحل اول تمایل دارد روی مفاصل کوچکتر شما تأثیر بگذارد، خصوصاً مفاصلی که انگشتان را به دست و پا وصل می کنند.
با پیشرفت بیماری علائم اغلب به مچ دست، زانو، مچ پا، آرنج، لگن و شانه ها گسترش می یابد. در بیشتر موارد علائم در مفاصل یکسان در هر دو طرف بدن مشاهده می شود.
حدود ۴۰ درصد افرادی با آرتریت روماتوئید علائم و نشانه های غیر مفصلی را تجربه میکنند. آرتریت روماتوئید می تواند روی بسیاری از ساختارهای غیرمفصلی تأثیر بگذارد.
پوست
چشم
ریه
قلب
کلیه
غدد بزاقی
بافت عصبی
مغز استخوان
رگ های خونی
علائم و نشانه های آرتریت روماتوئید ممکن است در شدت متفاوت باشد و حتی ممکن است بیاید و برود. دوره های تشدید بیماری با دوره های بهبودی نسبی (هنگامی که تورم و درد از بین می رود( در تناوب است. با گذشت زمان آرتریت روماتوئید می تواند باعث تغییر شکل مفاصل و در رفتگی آنها شود.
علت بیماری
روماتوئید آرتریت یک بیماری خودایمن محسوب می‌شود که در آن سلولهای ایمنی بدن به سلولهای خودی حمله میکنند و آنها را از بین می‌برند. علت بروز روماتوئید آرتریت زانو حمله به لایه‌ی سینوویوم زانو است که باعث ایجاد التهاب و افزایش ضخامت این غشا می‌شود که در نهایت به از بین رفتن غضروف زانو و آسیب استخوان‌های زانو، ضعف رباط‌ها و تاندون‌های زانو و در نهایت بدشکلی زانو می‌شود. علت حمله‌ی سلولهای ایمنی به سلولهای خودی مشخص نیست اما فاکتورهای خطری مانند جنسیت (در خانم‌ها بیشتر از آقایان بروز می‌کند)، سن (معمولا از میانسالی)، سابقه‌ی فامیلی، مصرف دخانیات، چاقی و عوامل محیطی از جمله فاکتورهای خطر شناخته‌شده هستند.
عوارض بیماری
پوکی استخوان: آرتریت روماتوئید و برخی از داروهایی که برای درمان آن استفاده می شوند می توانند خطر ابتلا به پوکی استخوان (شرایطی که باعث ضعف استخوان های شما می شود و آنها را مستعد شکستگی می کند) را افزایش دهد.
ندول های روماتوئید: برجستگی های سفتی که معمولاً در اطراف نقاط فشار مانند آرنج شکل می گیرند. با این حال این گره ها می توانند در هر نقطه از بدن از جمله ریه ها شکل بگیرند.
خشکی چشم و دهان: افرادی که آرتریت روماتوئید دارند بیشتر احتمال دارد سندرم شوگرن (اختلالی که باعث خشکی چشم و دهان شما می شود) را تجربه کنند.
عفونت ها: این بیماری و بسیاری از داروهایی که برای مبارزه با آن استفاده می شود می توانند سیستم ایمنی بدن را مختل کنند و منجر به افزایش عفونت ها شوند.
ترکیب غیر طبیعی بدن: نسبت چربی به توده بدون چربی اغلب در افرادی که آرتریت روماتوئید دارند، حتی در افراد با شاخص توده بدنی (BMI) طبیعی، بیشتر است.
سندرم تونل کارپال: اگر آرتریت روماتوئید روی مچ دست شما اثر بگذارد، التهاب می تواند به عصبی که بیشتر قسمت های دست و انگشتان شما را عصب رسانی می کند، فشار بیاورد.
مشکلات قلبی: آرتریت روماتوئید می تواند خطر ابتلا به شریان های سفت و مسدود شده و همچنین التهاب آبشامه قلب را افزایش دهد.
بیماری ریه: در مبتلایان به آرتریت روماتوئید خطر التهاب و اسکار بافت ریه افزایش می یابد و می تواند به تنگی نفس پیشرونده منجر شود.
لنفوم: آرتریت روماتوئید خطر ابتلا به لنفوم (گروهی از سرطانهای خون که در سیستم لنفاوی بروز می کنند) را افزایش می دهد.
پیشگیری و تشخیص بیماری
تشخیص بیماری آرتریت روماتوئید در مراحل اولیه دشوار است زیرا علائم و نشانه های اولیه مشابه بسیاری از بیماری های دیگر است. هیچ آزمایش خون یا یافته فیزیکی برای تأیید تشخیص آن وجود ندارد. در طول معاینه فیزیکی پزشک مفاصل شما را از نظر تورم، قرمزی و گرمی بررسی می کند. او همچنین ممکن است رفلکس و قدرت عضلات شما را بررسی کند.
آزمایش خون
افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید معمولاً دارای میزان افزایش یافتهESR و CRP هستند که ممکن است نشانگر وجود یک روند التهابی در بدن باشد. سایر آزمایشات متداول خون فاکتور روماتوئید و آنتی بادی ضد CCPهستند.
روش های تصویربرداری
پزشک شما ممکن است پرتوهای ایکس را برای ارزیابی پیشرفت آرتریت روماتوئید در مفاصل شما توصیه کند. MRI و سونوگرافی می توانند به پزشک روماتولوژی شما کمک کنند تا در مورد شدت بیماری شما قضاوت کند.
راه های درمان آرتریت روماتوئید
درمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد. اما مطالعات بالینی نشان می دهد که احتمال بهبودی هنگام شروع زود هنگام درمان با داروهای ضد روماتیسم اصلاح کننده بیماری (DMARDs) بیشتر است.
داروهای آرتریت روماتوئید
انواع داروهایی که توسط دکتر روماتولوژی توصیه می شود بستگی به شدت علائم شما و مدت زمانی که آرتریت روماتوئید داشته اید بستگی دارد.
NSAIDها: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند درد و التهاب را کاهش دهند. NSAID های بدون نسخه شامل ایبوپروفن (Advil, Motrin IB) و ناپروکسن سدیم (Aleve) هستند.NSAID های قوی تر با نسخه در دسترس هستند. عوارض جانبی ممکن است شامل سوزش معده، مشکلات قلبی و آسیب کلیوی باشد.
استروئیدها: داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون باعث کاهش التهاب و درد و کاهش سرعت آسیب مفاصل می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل کاهش ضخامت استخوان،افزایش وزن و دیابت باشد. پزشکان معمولاً برای از بین بردن علائم حاد و با هدف کاهش تدریجی داروها، از کورتون استفاده می کنند.
DMARDها: این داروها می توانند پیشرفت آرتریت روماتوئید را کند کرده و مفاصل و سایر بافت ها را از آسیب دائمی نجات دهند. DMARD های متداول شامل متوترکسات Otrexup, Trexall) و … )، لفلونومید (آراوا)، هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) و سولفاسالازین (Azulfidine) هستند. عوارض جانبی آنها متنوع است اما ممکن است شامل آسیب کبدی،سرکوب مغز استخوان و عفونت شدید ریه باشد.
فیزیوتراپی
پزشک شما ممکن است شما را به یک فیزیوتراپ یا متخصص کار درمانی ارجاع دهد که بتواند به شما تمریناتی را آموزش دهد تا در حفظ انعطاف پذیری مفاصل کمک کنند. همچنین ممکن است روش های جدیدی را برای انجام کارهای روزانه پیشنهاد دهد که این فشار کمتری به مفاصل شما وارد شود. به عنوان مثال، شما ممکن است بخواهید با استفاده از ساعد خود یک شی را بردارید. وسایل کمکی می توانند از فشار وارده بر مفاصل دردناک شما جلوگیری کنند. به عنوان مثال یک چاقوی آشپزخانه که مجهز به دستگیره است،به محافظت از مفاصل انگشت و مچ دست شما کمک می کند. برخی از ابزارها،مانند دکمه های قلاب دار می توانند لباس پوشیدن را آسانتر کنند. کاتالوگ ها و فروشگاه های لوازم پزشکی مکان های خوبی برای جستجوی این ایده ها هستند.
عمل جراحی
اگر داروها نتوانند از آسیب مفاصل جلوگیری کنند یا آن را کندتر کنند، شما و پزشکتان ممکن است برای ترمیم مفاصل آسیب دیده جراحی را در نظر بگیرید. جراحی ممکن است به بازگرداندن توانایی شما در استفاده از مفصلتان کمک کند. همچنین می تواند درد را کاهش داده و عملکرد را بهبود بخشد.
سینوکتومی: جراحی برای از بین بردن پوشش ملتهب مفصل (سینوویوم) که می تواند روی زانو، آرنج، مچ دست، انگشتان و لگن انجام شود.
ترمیم تاندون: التهاب و آسیب مفاصل ممکن است باعث شل یا پارگی تاندون های اطراف مفصل شما شود. جراح شما ممکن است بتواند تاندون های اطراف مفصل شما را ترمیم کند.
فیوژن مفصل: در صورتی که تعویض مفصل ممکن نباشد، ممکن است فیوژن مفصل با جراحی برای تثبیت آن و تسکین درد مفید باشد.
تعویض کامل مفصل: در حین جراحی تعویض مفصل، جراح شما قسمت های آسیب دیده مفصل شما را برداشته و پروتز ساخته شده از فلز و پلاستیک را به جای آن قرار می دهد.
