تعریف بیماری
لوپوس – Lupus یکی از انواع بیمارهای خود ایمنی است که در نتیجه حمله سیستم ایمنی بدن به بافت ها و اندام های خودی ایجاد می شود. این حملات باعث التهاب، ورم و آسیب نقاط مختلف بدن همچون مفاصل، پوست، کلیه ها، خون، قلب و ریه می شود. هرچند درمان کاملی برای لوپوس – Lupus وجود ندارد، اما از درمان هایی جهت کنترل بیماری و کاهش شدت آن کمک گرفته می شود.
انواع بیماری
اریتماتوی سیستمیک
دیسکوئید یا جلدی
ناشی از دارو
نوزادی
علائم بیماری
تب شدید
خستگی
بدن درد
درد مفاصل
بثورات، از جمله بثورات پروانه‌ای روی صورت
ضایعات پوستی
تنگی نفس
سندرم Sjogren، که شامل خشکی مزمن چشم و خشکی دهان است
پریکاردیت و پلوریت، که هر دو می‌توانند باعث درد قفسه سینه شوند
سردرد
گیجی
از دست دادن حافظه
علت بیماری
گرچه منشأ و عامل بروز لوپوس – Lupus ناشناخته مانده است، ولی نظریه هایی مطرح شده که عامل بروز این بیماری احتمالاً نوعی تروما یا پرتو فرابنفش است. علاوه بر فرضیه یادشده، نتایج حاصل از آزمایشات حاکی از این است که عامل ژنتیکی نیز در این بیماری مؤثر است.
عوارض بیماری
التهابی که در پی بیماری لوپوس – Lupus ایجاد می‌شود، می‌تواند چند ناحیه از بدن را درگیر کند. از جمله:
کلیه‌ها : لوپوس می‌تواند منجر به آسیب شدید و جدی کلیه‌ها شود و نارسایی کلیه، یکی از دلایل مرگ و میر افراد مبتلا به لوپوس می‌باشد.
مغز و سیستم اعصاب مرکزی : در صورتی که لوپوس، مغز و سیستم اعصاب مرکزی را درگیر کند، شاهد بروز علائمی از قبیل سردرد، سرگیجه، تاری دید، تغییرات رفتاری و حتی سکته خواهیم بود. بسیاری از بیماران، از مشکلات حافظه‌ای و سخت شدن ابراز افکارشان شکایت می‌کنند.
خون و رگ‌های خونی : لوپوس می‌تواند منجر به بروز مشکلات خونی از جمله کاهش تعداد گلبولهای قرمز سالم (آنمی)، افزایش خونریزی، لخته شدن خون و التهاب رگ‌های خونی شود.
ریه‌ها : ابتلا به لوپوس، احتمال بروز التهاب در قفسه سینه و ریه‌ها را افزایش می‌دهد و تنفس، همراه با درد خواهد بود. امکان خونریزی از ریه‌ها و پنومونی نیز وجود دارد.
قلب : بیماری لوپوس می‌تواند باعث التهاب ماهیچه قلب و شریان‌ها شود. احتمال بروز بیماری قلبی عروقی و سکته قلبی نیز افزایش می‌یابد.
تشخیص بیماری
ازآنجا که علائم اولیه لوپوس می تواند مشابه با بیماری های دیگر بوده و بروز دیررس داشته باشد و همچنین ممکن است این نشانه ها در افراد مختلف متفاوت باشد، تشخیص بالینی این بیماری با چالش رو به رو است. بررسی ها حاکی از آن است که میزان برخی از آنتی بادی ها طی این بیماری تغییر می یابد از این رو تست های تشخیصی آزمایشگاهی از مهمترین روش های بررسی این بیماری می باشند که از جمله این آزمایشات می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
(Antinuclear antibodies (ANAs
(Deoxyribonucleic and antibodies (Anti DNAs
Anti-Smith and antibodies
شمارش گلبولهای قرمز، سفید و پلاکت
درمان بیماری
درواقع هیچ درمان دائمی برای این بیماری وجود ندارد. هدف از درمان، تسکین علائم و محافظت از اندام‌ها با کاهش التهاب در بدن است. درمان دقیق، به صورت فردی صورت می‌گیرد. بسیاری از افراد دارای علائم خفیف، ممکن است به هیچ درمانی نیاز نداشته باشند یا فقط دوره‌های متناوب داروهای ضد التهاب برایشان کافی باشد. کسانی که علائم جدی‌تری دارند نظیر، آسیب ارگان‌های داخلی بدن، ممکن است به همراه داروهای دیگری که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می‌کنند، به میزان بالایی از داروهای کورتیکواستروئیدها نیاز داشته باشند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، در کاهش التهاب و درد عضلات، مفاصل و سایر بافت‌ها مفید هستند. نمونه‌هایی از داروهای NSAID شامل آسپرین، ایبوپروفن (Motrin)، ناپروکسن و سولینداک (کلینوریل) است. از آنجایی که واکنش افراد به داروهای NSAID متفاوت است، معمولا پزشک داروهای NSAID مختلفی را روی فرد امتحان می‌کند تا با کمترین عوارض جانبی، موثرترین آنها را پیدا کند.
